کد مطلب:53719 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » مهدويت

در خيلي از احاديث اشاره شده است كه هر كس امام زمان( خود را نشناسد هيچ يك از عباداتش قبول نيست، آيا منظور از اين احاديث فقط ديدن و زيارت امام زمان( مي باشد؟ يا دانستن نام و كنيه ايشان و اعتقاد به حضور ايشان كفايت مي كند؟ خواهشمند است توضيح دهيد.

وظيفه ما در زمان غيبت امام زمان( در يك كلمه خلاصه مي شود و آن چشم به راه ظهور آن حضرت بودن است كه در روايات از آن به انتظار فرج تعبير شده و از نيكوترين و ارزشمندترين اعمال محسوب گشته است.

رسول اكرم( فرمودند : با فضيلت ترين اعمال امت من انتظار فرج از سوي خداوند عزوجل است.

... اگر واقعاً منتظر كسي باشيم، درهمه حال و در همه جا به ياد او خواهيم بود ... آيا مي توان كساني را كه روزها، هفته ها و ماهها مي گذرد و هرگز به ياد حضرت مهدي ( و ظهور آن حضرت و آماده ساختن خويش براي شركت در قيام ايشان نيستند، منتظر فرج دانست؟

از مظاهر يادكردن ايشان دعاهاي فراواني است كه در زمان غيبت در رابطه با امام زمان( و ظهور آن حضرت و توفيق شركت در قيام ايشان وارد شده است و پيشوايان معصوم( ما را به اين دعاها توصيه فرموده اند(مانند دعاي فرج و دعاي عهد).

نكته اي كه در اينجا حائز اهميّت است آنكه اين غيبت يك طرفي است بدين معني كه تنها ما از زيارت امام زمان( محروم هستيم اما آن حضرت ما را مي بينند و شاهد رفتار و گفتار ما هستند.

يار نزديك تر از من به من است اين عجب بين كه من از او دورم

چنانكه در روايات داشتيم آن حضرت در مراسم حج حاضر شده ناظر اعمال مردم هستند، ولي مردم آن حضرت را نمي بينند.

همچنين در روايات آمده است : در هر هفته دو مرتبه، روزهاي دوشنبه و پنج شنبه گزارش اعمال مردم به امام زمان همان عصر عرضه مي گردد. بنابراين در اين زمان كه حضرت مهدي( امام زمان و ولي عصر هستند رفتار همه ما به آن حضرت عرضه ميگردد و ايشان از چگونگي آنها آگاهند. پس بر ما لازم است سخت مراقب اعمال خود باشيم، مبادا كه ادعاي منتظر ظهور بودن با دروغ باشد. موفق باشيد.

منابع و مآخذ :

* با استفاده از كتاب آموزش عقايد، ج2،تأليف محسن غرويان، محمد رضا غلامي، سيد محمد حسين ميرباقري، صفحات 389 و 392